kutchauffeur column

Reizen in m’n rolstoel wordt keurig door de verzekering betaald. Van huis naar kliniek vv. wauw toffe service…

Heel mooi hoor dat mag gezegd. Maar d’r is ook ‘n B kant aan hoor. Want dan zijn er natuurlijk de chauffeurs m/v. Immers zelfrijders zijn nog in ontwikkeling.

Er zitten fantastische lieverds en uiterst betrokken vakmensen achter het stuur…. zeker weten… maar ook misselijk makende minkukels…

Over een van hen gaat het volgende drama…

De man kwam een paar keer veel te laat om me op te halen of liet me zelfs staan. Nou dat kan, is misschien ook nog wel te billijken en op zich een chauffeur niet kwalijk te nemen, ja er kan toch file zijn of scootmobiel met kookradiator..

Totdat die hufter, want ik weet nu al dat ie dat zal worden, ten eerste niks zegt, ten tweede doorloopt het grote gebouw in om eerst een bak koffie voor zich zelf te halen en tenslotte de onvriendelijkheid zelve uithangt door bot, ruw en klagend mijn rolstoel op z’n plek te flikkeren. Jazeker, ik zit er nog in hoor.

Er komen stoomwolkjes uit mijn oren, vlammetjes uit m’n neus, maar ik zwijg in vier talen… Ik heb ook wel eens ‘n rotdag, ja toch?

Maar dan krijg ik bij herhaling en goddelijk toeval steeds dezelfde chauffeur. Er is inmiddels al geen communicatie meer. Hij weet waar ie me er uit moet gooien en dat is het…. Was het dat maar… want het wordt nog erger… veel erger…

…terrorisme…

Of het valt meer op, of hij gaat steeds beroerder rijden: remmen, optrekken, bochtenwerk vergallen en sluiproutes induiken. Het gaat toenemend zo lomp en zo irritant dat ik ‘s nachts al kook als ik weet dat ik hem weer krijg. Had ik maar eerder ingegrepen, geklaagd of ‘n moord gepleegd.

Niet alleen het rijden zelf gaat beroerd, ook speelt de man godvergeten vervelend met zijn radio… muziek veel te hard, van zender naar zender zappen en vooral nieuws van enge rampen en terrorisme, luid door de bus heen laten schallen…

Ik ontkurk mijn IKEA bomgordel want ik sta op ontploffen…. ik kan niet meer zwijgen….

Dus… nadat hij deze keer weer te laat was, zichtbaar een stuk verderop eerst koffie en andere dingen deed, vervolgens de ene stoeprand na de andere mee pikte zodat ik tegen een raam aan slingerde, was het echt genoeg…

Ik schreeuwde naar hem dat ik hem een klootzak vond en hem gvd achter het stuur vandaan zou rammen…

Die dreiging kwam aan, en terwijl ik uit mijn rolstoel probeerde op te staan, stopte hij ruw zodat ik tegen de voorstoelen aan stuiterde, maar de pijn daarvan voelde ik later pas.

Hij vluchtte de bus uit en terwijl ik weer opstond sloeg ik hard met mijn wandelstok om me heen, om te raken wat ik raken kon. Alles wat ik tegen kwam sloeg ik, met het schuim op de mond, stuk en gooide delen daarvan op straat…

De lafaard zelf stond, voor mij helaas onbereikbaar een stuk verderop te bellen. Omdat we midden op de weg stonden en er duidelijk iets aan de hand was heeft een hulpvaardige automobilist de politie gebeld….

Die hebben die chauffeur en mij kort verhoord en waren snel met mij eens dat hier ernstige fouten waren gemaakt door de man.

Mijn lief is mij komen halen en we zijn thuis met koffie en onze viervoeters weer op verhaal gekomen.

Een ander taxibedrijf heeft mij de overige maanden keurig en vakkundig van A naar veel Beter gereden.

Ik herleef het trauma nog steeds, als ik een taxi zie met de door mij zo gehate naam.

Reactie van dat taxibedrijf:

… u mag niet boos worden meneer… (&@#%$*)