plooirokje column

Hoewel erg lastig, went zelfs ‘n CVA…
Tuurlijk als je er maar lang genoeg mee worstelt komt er heus wel ‘n stukje gewenning. Maar omdat er toch van alles in geest en lijf is aangedaan sta je steeds weer voor aanvullende verrassingen en feestelijke onvolkomenheden. 

Af en toe voel ik me wat gek, net als in mijn vorige leven. Toen moest er ook wel eens ‘n pilletje of teiltje worden aangedragen.
Zo ook deze avond. Vrouwtje was naar ’n mini creadoe en ik lag lekker vroeg op bed, fantaserend over hoe het daar altijd geweest was in spannender tijden.

Wel iets te lang nagenietend van veel te vet eten en als toetje een aantal stroopwafels… dus werkend aan ‘n zure maagvergroting.
De bedoeling is echter slapen dus, oogjes dicht en snaveltje toe.

Maar nee, ik voelde me raar en niet echt lekker. Ik wilde m’n poezeltje liever niet bellen voor zoiets want ach na 2 uurtjes komt ze wel naar huis met ‘n doos knutsels….

Eerst vraag ik, mezelf groothoudend, uitgebreid hoe het was. Maar kort na haar verhaal vraagt ze me op een aparte manier hoe het met mij is… oh goed lieg ik zoals gebruikelijk, ehhh nou eigenlijk voel ik me niet zo lekker… komt dan toch de waarheid.
“Nee” zegt ze, “je ziet grauw”… en ter plekke moest ik dan ook maken dat ik in kamer 100 kwam. Aan alle kanten breekt zweet en de rest me uit, beginnen mijn ogen heen en weer te ketsen en word ik erg draaiduizelig….

Spoedplein bellen en na ’n fantastisch keuzemenu en ‘n doos formaliteiten komt er een dokter onze kant op… ‘n soort mini-ambulance waar ze je in nood opgerold in mee kunnen nemen.

Na ruim een half uur huppelt ze binnen en begint met het gebruikelijke sporenonderzoek…. “’n Paar dingen horen niet bij elkaar om iets vreselijks te hebben” zegt ze bijna teleurgesteld. “Maar ik heb het wel”, kaats ik nog terug…
Dan zien de overige omstanders ineens dat ik vervelende neigingen vertoon met zware misselijkheid…

De dokter springt aan de kant om haar plooirokje te ontzien (haar eigen woorden) en komt tot het wijze besluit 112 in te schakelen…

Het gaat niet goed met me en ik weet dat ook.

Blauw blauw en lawaaipapegaai kondigen de ambulance aan en ik word gered… Nou gered, het begin is er, want de mannen zijn bij me op de badkamer en er moet snel gehandeld worden, krijg ik nog mee.

Maar de brancard kan niet via de trap naar boven…Ik kan niet op normale wijze de trap af, dus wordt besloten brandweer met hoogwerker in te zetten en ’n raam in te slaan…

….afscheid…

Dan komt iemand erachter dat het echt nog sneller moet en mag de brandweer toch maar weer retour of naar een echte fik. Ik word boven aan de trap klaar gezet om naar beneden gegooid te worden… (GEEN VERZINSEL) ik MOEST naar beneden.
Terwijl de dokter licht protesteerde, bonkte ik op mijn rug de trap af, daarbij fors gemotiveerd door de ambulanciers (Belgisch woord, mooi hè?).

In de overtuiging dat ik deze keer kwam te overlijden, door hoe beroerd ik me voelde, nam ik in gedachten verdrietig afscheid van hondjes en partner. Maar ik wilde dat niet tegen mijn lief zeggen, kon ik ook niet want alles ging nu zo snel.

Weer sirenes, weer ziekenhuis en weer CVA… dus zeg maar nee dan krijg je er twee…Na weer een heleboel onderzoek midden in de nacht gewekt met; “hee bent u er weer” niet te geloven, zuster Clivia herkende me na 6 maanden nog alsof ze met me samenwoonde.

Een CVA krijgen en toch mazzel hebben is geen gebruikelijke combinatie maar na 24 uur in het warme bed bleek het nieuwe infarct weinig of geen schade te hebben achtergelaten…Ja het hoeft heus niet altijd tegen te zitten toch?

Ik mocht weer naar huis en de angst die in me zat, voor nog ‘n keer zo’n surprise, zou vanzelf wel weggaan zei broeder Ali…

…maar wanneer dan?…