keukentafel

We hebben een keukentafel gekocht…. Dat moest van organisaties als wmo, wlz, cz, zorgkantoor, de gemeente, het wijkteam enz.  

Ja, want als we iets wilden aanvragen uit een hunner potjes, kwam er eerst een keukentafelgesprek…. elke keer opnieuw… Anders had je nergens recht op.

Nou wilden we naar IKEA maar die was gesloten wegens ziekte dus toen maar bij “het Goed”. Dat was juist geopend door zieken…. (oeps). Niet te duur en lichtelijk gammel kochten we voor 5 pietermannen een vetvlekken plank op pootjes.

Salontafel naar buiten en keukentafel midden in de woonkamer. Want in onze keuken kon wel die tafel staan maar dan kon je er niet meer aan gaan zitten. Dan zou je binnen op de bank die gesprekken moeten voeren en daar trapt geen ambtenaar in natuurlijk.

Maar ‘n mooi kleedje er over en kwekken maar…

Nou zijn we op voorhand al allergisch voor zorgverrekkers en hulpmiddelenbeperkers dus veel verwachten we hier niet van. Maar na enkele onzinnige bijeenkomsten en strijdlustige gesprekken aan onze nieuwe keukentafel, mochten we toch nog iets uitkiezen.

Natuurlijk afgekort want ik adem zelf nog en kan met de rechter hand nog aan m’n scroothoop krabben, maar goed we mochten enorm dankbaar zijn.

Na spannend afwachten kwam uiteindelijk het verlossende bericht; we kregen een regeling, maar die moest nog wel even op een andere manier worden aangevraagd. Bovendien ook nog eens door iemand anders, buiten ons tweetjes om fraude te voorkomen…. ‘n soort controleur of leuse.

Begrijpelijk toch ook wel hoor want per slot van rekening zijn wij ziek geworden om ons rijk te kunnen frauderen… Ja toch, je moet wat als je bedrijf niet goed loopt.

Er zijn enkele vergeefse weken verloren gegaan door verkeerde informatie van verschillende partijen en wat bureaucratische machtsspelletjes van aldaar werkende minkukeltjes, maar ach als je die maar vol liefde en begrip bejegend komen ze vaak nog wel terug op hun eigen onzin.

Maar goed, het is vrijwel rond en we hoeven nog maar 16 formulieren in te vullen, een of twee telefonische (huh) keukentafel gesprekken te voeren en dan komt het toch nog goed.

We krijgen dan vergoedingen voor het inkopen van zorg op punten die wij zelf niet meer kunnen of het dagelijkse zorgen door mijn mantelschatje. Dat geeft in elk geval rust en ook tijd om een uitgebreide administratie te gaan bijhouden en verplichte vergaderingen met onze controle grootheid.

De moraal van deze fantasy trip;

Na het afhankelijk worden van hulp en zorg, ontluikt zich een tenenkrommende wereld. Daarbinnen gelukkig ook bereidwillige schatten maar:

Je komt in een doolhof van regels, systemen, tegenwerking, wantrouwen en zelfs minachting terecht… terwijl je alle zeilen bij moet zetten te leven met je ziekte en beperkingen.

Als ik dat van te voren geweten had, was ik niet voor herseninfarcten gegaan denk ik…