…ketamine…

Je weet vast wel waar ongelukjes zitten… Toch? Maar dat klopt niet altijd hoor.

Dat “klein hoekje” stamt waarschijnlijk nog uit de prehistorie, toen fietsers nog geen fietspaden hadden. Want mijn ongelukje gebeurde gisteren namelijk op:

Juist, het fietspad.

Op mijn sportieve driewieler richting mijn fysiopoppetje gefietst, was er in eens een meneer die met zijn fiets pal voor mij het fietspad op reed, en plof, daar lag ik.

Armen dubbelgevouwen onder me, kop op de keien en hij in de struiken, de mazzelkont.

Maar au, au en alle (niet relationele) breuken uit mijn leven kwamen weer even langs.

Vooral ontdaan en niet in beweging kunnen komen waren er toch snel helpers en zelfs kundigen die me troosten en hulptroepen waarschuwden. Die waren haast sneller ter plaatse dan ik gevallen was en omdat de kundige in burger mijn alarmknop indrukte kwam ook mijn geschrokken lief ff kijken, de ramptoerist.

Nou lieve mensen, als je ooit ergens last van hebt; Ketamine! Daar kun je je niet laveloos tegen zuipen. Na nog 3 keer kreunen ben je compleet van de wereld en zie je met open ogen niet wat je ziet.

Hoewel de helikopter nog steeds mijn voorkeur heeft was ik te murw om daarnaar te vragen dus met de yellocab naar het ziekenhuis. Onderweg stoppen voor stoplichten maakte wel duidelijk dat het deze keer allemaal niet zo erg was.

De opvang was goed geregeld en al snel legde ik de nodige testen af waarna ze me op de scan legde en foto’s maakten.

Daar kwam een negatief zelfbeeld uit, want ik had niks. Zelfs niet waar ze bang voor waren.

Alles hebben ze onderzocht… alles? Nou ja bijna alles. Een van mijn schoenen bleek bij mijn grote teen kapot.

Dus daar was iets mee gebeurd en ja hoor, schoentje uit en flinke pijn, blauwe vlekkies en te dik om opnieuw in de schoen te wurmen: Gebroken!

Ten minste dat denk ik, want zo voelde het wel, al was dat op de foto van mijn gsm niet te zien.

De dokter belt zo terug, ze doen er weinig aan als ie er niet afvalt en alleen wat pijnstilling: wauw Ketamine hoopte ik. Maar het blijft bij een overdosis paracetamol, ben ik bang.

De oude man uit de struiken, de dader zeg maar, heeft schuld bekend en al naar ons gebeld. Hij was ook erg geschrokken.

Schoen kapot, bril naar de kloten, fiets moet gerenoveerd en mijn teen weer gelast. Ach en de spierpijn verdwijnt zo gauw ik daar aan gewend ben en lopen kon ik toch al amper meer.

… maar Ketamine…. Wauw!

Resultaat na onderzoeken en prachtige zwartwit foto’s:

Gebroken teen! Waar ze nu een gipsen beeldje  van gaan maken.

Oranje zei ik, maar dat vond ze me niet staan, zei het gipsmeisjes🥴