auwsoms column

Het leven weer opgepakt en vorm aan het geven. Met m’n maatje alle zeilen bijzetten om het voortbestaan zo comfortabel mogelijk te maken. Best te doen, met ups en downs en niet moeilijker maken dan het is… 

Proberen volop te genieten en mij hoor je echt niet klagen… Maar wat ik haast dagelijks wel erg moeilijk vind,  is eigenlijk hetgeen al achter me ligt…

Er gebeurde de eerste maanden na het “vlekje in m’n ogen” zo vreselijk veel tegelijk en zo snel opeenvolgend in de medische achtbaan, dat er toen niet eens tijd was om ergens over na te denken, iets te verwerken of zelfs maar enigszins te bevatten.

Vanaf de eerste verschijnselen tot, na zo’n half jaar eindelijk weer thuis…. en alles wat daar tussen ligt, is een groot deel onaangeroerd blijven liggen.

Alle dagen van pijn, verlamming, therapie, twijfel, verdriet, frustratie, hoop, angst, heimwee, strijd en onmacht, hebben aardig wat littekens op m’n geest, lijf en ziel achtergelaten. En van littekens wordt je pas achteraf lid…

Onverwerkte beleving van onbegrepen gebeurtenissen brengt me nu ook nog dagelijks in eenzame treur momenten.

Nee ik wil niet de zielige bejaarde uithangen, ik wil niet zeuren of zeveren over m’n kwalen maar er bruist nog wel iets verdrietigs in me. En dat kruipt verdomme 24/7 langs, door en over me heen….

Dan is die wanhoop er weer en dat wrakkige lijf en die beperking… Oeps toch zeuren en zeveren, terwijl ik dit soort verhaaltjes haat. Maar vandaag moet het blijkbaar.

Er zijn zoveel aanleidingen, oorzaken en ogenschijnlijke redenen om ontwaakt te krijgen wat er is gebeurd. Maar ik verberg het vaak en hou het dan lekker in een kunstmatige coma. Hup de slaap er over en “nie mauwe”… (restje Brabants).

…levensmaatje…

Laat ik maar wel duidelijk zijn; mijn lief en levensmaatje is dagelijks van onschatbare waarde en steun.

Dapperder dan ooit trek ze de zwaarste wagens en mij uit de putten waar ik soms in val en juist zij maakt me aan het lachen als ik huil.

Maar als ik haar niet alle littekens toon (en waarom zou ik ook) kan zij de pijn er ook niet van zien. Hoeft ook niet, we moeten en gaan hier toch samen doorheen.

Hoewel ik het woord nog steeds erg apart vind, is “Bloggen” voor mij inmiddels een uiterst waardevolle traumaverwerking geworden.

Dagelijks zit ik met plezier (en ’n scheutje inwendige pijn) al mijn verdriet van me af te typelen in; dichtsels, columns en spreuksels. En het gaat met één vinger dus het is gelijk een mooie dagvulling.

Ik deel het zelfs met vrouw en alleman, en kan met overtuiging aan u kwijt dat ik met alle persoonlijke “yaters” en “ologen” die ik in me heb, mijn eigen volwaardige psych ben mogen worden.

Wauw, ik hou van me,

en heb samen met mijn lief ook heel veel plezier om van alles… awesome!