Categorie: Jeroen Hilhorst

Waar gebeurd sprookje. De schijtlijster was niet in haar hum… teveel gevreten. Achteloos weg gemikte Mac-zooi, besjes en zaadjes zaten haar in de weg. Vliegen kon ze amper en ze keek zo lodderig uit haar ogen dat de mannetjes als

Ah, je kent het vast wel: verdriet, zorgen, paniek en boosheid, maar ook leuke boeiende en spannende dingen. 

Door de tijd heen heb ik me een nieuw restverschijnsel gerealiseerd. Daar denk je aanvankelijk niet aan en daar wordt ook niet over gesproken door toekomstverwachtingsdeskundigen. (speelde ik nu nog maar scrabble zeg). 

Met een druk militair vliegveld in onze “achtertuin” waren we in Soesterberg heel wat gewend aan vliegtuigen die  teringherrie produceerden en waarmee het soms ook vreselijk mis ging. Geen trauma’s maar wel bijzondere herinneringen. 

Lichting 66-06, Generaal de Bons-kazerne Grave. Na een zwerftocht van enkele jaren ontkwam ook ik niet aan de dienstplicht. 

Het gevoel en de beelden van mijn vliegtuigongeluk (ja ‘n mens maakt wat mee) zijn regelmatig terugkerende, bizarre herinneringen.

Datum weet ik niet meer maar wel zomer, kort voor de bouwvakvakantie, heel lang geleden, ik was rond de 16-17 jaar. 

Nou, de “vrede” is weer in de maand hoor. En als ik dan “vrede op aarde” hoor denk ik gelijk; huh? Wauw, waar? Laat kijken… Ja toch?  

…dit en alle andere ABBA-liedjes in het muziekzaaltje keihard gedraaid en op de grond ritmisch liggen rollen en mee krijsen…  

Dacht even dat ik stikte… Hoewel ik niet aan het eten was, gestoord door stemband verlamming, kreeg ik toch een flinke brok in m’n keel. 

Opnieuw een oude foto en wederom verder terug met m’n tijdmachine. Deze keer geland op de speelplaats van wat men toen ook wel de “Kakschool” noemde… 

Nee, een dar prikt niet, maar wij wel. Kortom: prik in, ‘tis winter!

En het was in die donkere, koude dagen, dat het gezin compleet met hun vee door rampspoed…. Ach nee, zo’n verhaal gaat het helemaal niet worden gelukkig. Maar toch heeft het er zijdelings mee te maken… 

Er is iets geks, realiseerde ik me. Nu we wel erg dicht langs een bizar probleem schampten van acute woningnood,  ben ik me wat  gaan verdiepen in het fenomeen: dakloos!  

Ben je wel eens kwaad, boos, nijdig of zelfs woedend?  Dan komt je omgeving al snel met; “moet je niet doen joh, maak je niet kwaad, daar bereik je niks mee”.  

Men gaat het huis van God, compleet met bijbehorende opstallen als vastgoed verkopen! De droevige leegloop der kerken is een feit, gelovigen sterven uit! 

Ja ik kook soms ook… dat doe ik ’s nachts. Regelmatig als ik ff naar kamer 100 ben geweest ga ik koken als ik weer terug wil in bed. 

Al vanaf kind is het heel erg belangrijk voor me geweest, en is het een grote rol in mijn leven blijven spelen.

Na jaren knokken uit de schulden te komen die waren ontstaan door zakelijke pech, waren we erg gelukkig toen we eindelijk opgelucht konden ademhalen…. We hebben het toch maar geflikt lief! De toekomst, ondanks mijn ziekte, met vertrouwen tegemoet zien. 

Vertwijfeling alom… Wat staat me te doen, is m’n dilemma. Ik weet niet eens of ik nog wel iets wil doen.