Categorie: Jeroen Hilhorst

Het is alom bekend dat m’n leven wel ietsiepietsie is veranderd door die reeks van zuurstofarme hersenspinsels. 

Van internet geplukt: Dagbesteding is een plek bij een zorgaanbieder waar u overdag kunt zijn. 

Je hebt wat nodig hoor als je samen met je eigen wereld in elkaar stort door vreselijke ziekte in lijf, leden of in je hersenpan.

Dan denk je natuurlijk gelijk aan die typisch Nederlandse film met o.a. de geheime brief van Mees voor vriend Tim; 

Nu we na ons woondrama op de valreep een fantastische woning tot onze beschikking kregen, viel er wel een paar jaar paniek en wanhoop van ons af.  Geluk lacht ons in de verte al weer toe… 

… is de al snel gehoorde kreet tijdens een baby- of puppyshower. En als zo’n wezentje toevallig een scheet laat, zijn in de showroom de infantiele reacties op die stinkende prestatie, niet van de lucht.

Vreemd hoor, nou hebben we in ons nieuwe huis eindelijk een echte keukentafel en dan zijn er geen keukentafelgesprekken meer… 

Oprecht applaus is op z’n plaats voor onze hooggeleerde waterhoofden, dijkgraven en rivierintellectuelen, want ja het is weer zo ver…

De wanhoop nabij sta ik versteld dat je me verrot staat te schelden, waar bovendien ook nog anderen bij zitten. Je kijkt me niet eens meer aan terwijl je een blik verwijten en tekortkomingen over me heen giet. 

… is eigenlijk een soort dagbesteding voor lichamelijk en geestelijk gekwetsten waaronder ook revaliderende en/of bejaarde wrakken zoals ik. Ben je gezond dan heet dat gewoon werken of hobbyen. 

Er bestaan wel sappige gedichten over dit thema maar de werkelijkheid kan veel aangrijpender zijn, zonder mooie woorden… 

Je kunt maar vol zitten met en zelfs overlopen van gebeurtenissen en emoties die je geluk bedreigen of zelfs het leven suur 🙂 maken. 

Nou weet ik van de prins uit dat jaar geen kwaad, maar wat ik wel weet is de gevleugelde aanduiding voor een hoop ellende en complete maatschappelijke chaos uit die tijd: 

Opgerakelde herinneringen door de “foto’s van vroeger pagina” op Facebook… 

Ja de zoveelste keer dat ik zeik over water maar met m’n door CVA aangedane hersens en ongeschoold niveau ben ik nou eenmaal beperkt van geest, Dus ik hoop dat je het mij niet euvel duidt. 

Het gaat om een persoonlijke en bizarre periode, zo midden jaren zeventig… Ze mogen van mij, en waren ook zowat, uitgegumd, maar ze maken nou eenmaal deel uit van mijn leven dus ze bestaan.  

Ach ja, je kent het wel, er is iets ergs met je gebeurd of met ’n ander in je omgeving en dan heb je daar een tijdje lichamelijk en/of geestelijk last van.

Waar gebeurd sprookje. De schijtlijster was niet in haar hum… teveel gevreten. Achteloos weg gemikte Mac-zooi, besjes en zaadjes zaten haar in de weg. Vliegen kon ze amper en ze keek zo lodderig uit haar ogen dat de mannetjes als

Door de tijd heen heb ik me een nieuw restverschijnsel gerealiseerd. Daar denk je aanvankelijk niet aan en daar wordt ook niet over gesproken door toekomstverwachtingsdeskundigen. (speelde ik nu nog maar scrabble zeg). 

Met een druk militair vliegveld in onze “achtertuin” waren we in Soesterberg heel wat gewend aan vliegtuigen die  teringherrie produceerden en waarmee het soms ook vreselijk mis ging. Geen trauma’s maar wel bijzondere herinneringen.