Categorie: CVA

Niet dat er niks gebeurd hoor, misschien is het zelfs wel teveel om op te noemen.

Als je zoals ik gezegend ben met een kwartetje aan CVA’s, dan is het wel zo’n beetje over met je drukdoenerige workaholische bestaan, zou je denken. 

Ja, haha, dat was vroeger een blote dingetjes weekblad… Je zag haast niks, maar oeps, rode oortjes en vlekjes op de wangen hoor… 

“Gezondheid”… ja dat is een groot goed ja. Maar niet op het moment dat ik vreselijk moet niezen! 

… deze “gevleugelde uitspraak” botst met waar het hier nu om gaat, let maar op. 

Doe je slipje (of onderbroek) eens ‘n klein stukje naar beneden… 

Als ik me niet goed voel, op m’n smoel val of er gebeurt iets aparts in m’n kop, dan weet mijn verleden dat er al snel om 112 hulp wordt gevraagd. 

Nee, ik bedoel nou even niet zo’n gele trein die ze op een hondenkop vonden lijken… huh? 

Toegegeven; ik zap wat af als ik mijn dag rond 19.00 uur in bed voort zet, ter voorbereiding op een nacht die je alleen in films ziet. 

Ik voel me raar. Jee, wat raar. Ik voel me niet zo vaak raar, maar nu wel… raar he?

Feitelijk meer hekkensTuiter… Nee, ik val niet altijd mee hoor, maar van de week was het dan eindelijk wel weer zo ver… 

Nou ik ben echt wel een buitenmens hoor. Jarenlang zomer en winter, storm en regen en zelfs brandende zon met plezier getrotseerd om buiten te werken, hobbyen en sporten. 

Geef maar toe; als je hier lid van wordt, heb je vast al verregaande plannen voor ‘n plekkie in het hiernamaals. 

Vooropgesteld: JA ik ben geestelijk gestoord door ‘n aantal CVA’s, maar NEE, ik heb in het geheel geen last van overprikkeling, dus dat gaat hier niet op. 

Heerlijk actief aan de fysio. Al wat ik aan lijf en leden bezit, komt een paar keer per week aan de beurt, in de hoop er nog iets nuttigs mee te kunnen, in de herfst van mijn toekomst. 

Vers ooit in de sint Maartenskliniek na m’n allereerste CVA, leerde ik m’n lede maatjes weer wat doen voor de kost… 

Ik heb een blokkendoos, vol kleurige blokken. Had ik vroeger als kind ook en speelde mijn vingers er mee lam. 

Waar is iedereen? Joehoe, is daar iemand? Potverdorie zeg, waar zitten jullie toch? Ik bel, ik mail, ik post, ik chat en doe dit alles meerdere malen, maar: Niemand! 

…geïnspireerd door zestien pootjes…

Nee, geen Amsterdams accent, maar gewoon zoals het geschreven hoort…eensaam… Het is toch ook niet zamen?