Categorie: CVA

Bij ziek zijn is ‘t het mooiste als je weer beter kan worden. Therapietje of pilletje er over heen en je draaft weer door… 

…van woede en wanhoop? Nee dat is onderhand wel voorbij, nu we definitief een ander huis krijgen valt er zoveel van ons af. Ik heb het over echt koken, eten koken. 

Wel eens van gehoord ja; “blaasontsteking”. Nou vervelend hoor… Oh ja, doet dat zo zeer? Nooit gehad dus weet ik veel. Verder dan een UWI (Google maar ff) ben ik nooit gekomen dus moet ik me eerst ff inlezen. 

Als je niet tegen zielige verhalen kan, ga maar de Donald Duck of Story lezen, want dit wordt me toch ‘n partijtje mineur… pffff. 

Terwijl ik een diepe frustratie lig te verwerken en verdriet te onderdrukken, doe ik in de ogen van diverse hulpdoktertjes van alles fout en moet ik maar accepteren wat er is gebeurd. 

Eenmaal uit mijn coma word ik in een paar dagen bijgespijkerd met de werkelijke betekenis en medische naam van m’n aandoening… CVA…. Ach ja natuurlijk… Ik had het kunnen weten… 

Ja bij die goeie ouwe Meneer Kaktus show. Voor de bejaarden onder ons, wie kent hem niet? Leuke kindershow met ‘n gek wijf: mevrouw Stemband… maar nu gaat het over meneer Stemband; 

Eenmaal iets vervelends in je hersens en je gaat je verdere leven als “restverschijnsel” over de wereld. Als ik mijn habitat tenminste het predicaat “wereld” mag geven. 

In mijn arbeidzame, druktemakers leven was de combinatie “koek en ei” aan de orde van de week. Afgewisseld met ‘n onvermijdelijke dosis ongein was de samenwerking tussen geest en lichaam van dusdanige kwaliteit dat ik alles kon.

…ja die ging op reis ja… Nooit eerder zo’n debiel kinderliedje gehoord… Hij gaat op reis, eet ’n stuk vis en stikt er vervolgens de moord in… Leuk reisje. 

De vierdaagse kan weer dus ben ik volop aan het oefenen… Begonnen met 25 meter per dag en inmiddels opgebouwd naar 3x per week 300 meter. Van huis naar ons werkterrein “Hondenheuvel” is precies 300 meter. 

Mijn toekomst is nog te kort om het laven aan herinneringen niet te rechtvaardigen.

Er is natuurlijk vreselijk veel om te huilen in deze wereld, dat weet ik ook wel. En echt niet alleen met Pasen of welk “vrede op aarde” feest dan ook. 

Er is een vereniging waar je je finale geregeld kunt krijgen zonder dat ze de bak in hoeven. Leuke en handige tips hoor, dat neemt ‘n hoop zorg weg… 

Bij mijn dagelijkse, persoonlijke verzorging en dappere pogingen fysiek nog wat uit m’n fikken te laten komen voor m’n bedrijf, en tijdens bv. de regelmatige therapie sessies,  laat ik onderdrukt van me horen. 

We zijn vandaag de dag ons leven niet meer zeker, toch? Geweld, ziekte, appen in ‘t verkeer en vette pech is in onze “beschaafde” wereld aan de orde van de dag. 

Weet je, ik krijg ‘n mailtje binnen met vervelend nieuws. Nou, kan gebeuren natuurlijk, kan niet altijd carnaval zijn, baby schudden of housewarming. 

In 1997 voor het eerst met “ze” kennis gemaakt; De “uitbaters” van professionele  clubhoreca op ‘n zweefvliegveld. In mijn beleving al direct de “papa en de mama” van iedereen die daar ook maar aan land kwam. 

Koude of warmte heeft me, in m’n lang zal ie leven, nog nooit ene ruk uitgemaakt. Sterker nog in de zomer kon ik maar zo met ’n dik vest aan lopen en in de winter in T-shirt met korte mouw. 

Als je zoals ik gezegend ben met een kwartetje aan CVA’s, dan is het wel zo’n beetje over met je drukdoenerige workaholische bestaan, zou je denken.