Categorie: CVA

…geïnspireerd door zestien pootjes…

Nee, geen Amsterdams accent, maar gewoon zoals het geschreven hoort…eensaam… Het is toch ook niet zamen? 

Hoe ziek je ook bent, je hebt toch allemaal nog wel ‘ns dikke lol, of op z’n minst ‘n binnenpretje, lijkt mij. Ik wel hoor, zelfs onbedaarlijke lol om niks… 

Nee joh, denk nou niet gelijk iets grappigs of goors… Het gaat over iets heel anders.

Ooit met vakantie op een van de eilanden. Lekker eten in ‘n restaurant, ineens ‘n hoop gedoe, paniek en nerveus gillende mensen… 

Nou ja, als ik zeg dat ik honger heb, hoor ik aan alle kanten “dan heb je de oorlog niet mee gemaakt”. 

“Ik ken de mensen aan hun frak”, zong ooit ‘n troubadour. Nooit geweten wat daar, naast de meest prachtige lichamen, ook nog eens onder verborgen zou kunnen zitten, bij Jan en alle vrouw… 

Wat is dat nou weer voor gelul…? Zo’n stoere EO kreet zeker. 

Je hebt me wel gruwelijk in de steek gelaten hoor…. Een vuile kutstreek, om me na zoveel jaren van het ene moment op het andere te laten stikken… 

Een simpele opmerking op een van de vele lotgenoten sites, over positiviteit na NAH, motiveerde me nu eens wat positiefs over ik, in m’n nieuwe leven te schrijven. 

Bij CVA en andere combinaties van ziekelijke pretletters, kijken ze al snel of er iets met je cholestorolica aan de hand is. Die moet dan een waarde hebben waardoor je nog net kan blijven leven. 

Mijn lief en mantelzorgeresje, ziet mij niet alleen dagelijks, maar verzorgt mij ook nog eens 24/7…. 

Je kunt maar ergens van onder de indruk zijn, maar vannacht was ik het zeker…

Vroeger toen alles nog anders was… tot er een vlekje in m’n oog verscheen en ‘n gek gevoel in m’n lijf, gevolgd door ‘n spoedje met de ambulance. 

nee haha, nu even niet het klaphek van de hondensluis, wat we gemaakt hebben omdat we in de Klaphekstraat wonen…