infarct-uitfarct

Nou ik ben echt wel een buitenmens hoor. Jarenlang zomer en winter, storm en regen en zelfs brandende zon met plezier getrotseerd om buiten te werken, hobbyen en sporten. 

Geef maar toe; als je hier lid van wordt, heb je vast al verregaande plannen voor ‘n plekkie in het hiernamaals. 

Vooropgesteld: JA ik ben geestelijk gestoord door ‘n aantal CVA’s, maar NEE, ik heb in het geheel geen last van overprikkeling, dus dat gaat hier niet op. 

Heerlijk actief aan de fysio. Al wat ik aan lijf en leden bezit, komt een paar keer per week aan de beurt, in de hoop er nog iets nuttigs mee te kunnen, in de herfst van mijn toekomst. 

Vers ooit in de sint Maartenskliniek na m’n allereerste CVA, leerde ik m’n lede maatjes weer wat doen voor de kost… 

Ik heb een blokkendoos, vol kleurige blokken. Had ik vroeger als kind ook en speelde mijn vingers er mee lam. 

Waar is iedereen? Joehoe, is daar iemand? Potverdorie zeg, waar zitten jullie toch? Ik bel, ik mail, ik post, ik chat en doe dit alles meerdere malen, maar: Niemand! 

…geïnspireerd door zestien pootjes…

Nee, geen Amsterdams accent, maar gewoon zoals het geschreven hoort…eensaam… Het is toch ook niet zamen? 

Hoe ziek je ook bent, je hebt toch allemaal nog wel ‘ns dikke lol, of op z’n minst ‘n binnenpretje, lijkt mij. Ik wel hoor, zelfs onbedaarlijke lol om niks… 

Nee joh, denk nou niet gelijk iets grappigs of goors… Het gaat over iets heel anders.

Ooit met vakantie op een van de eilanden. Lekker eten in ‘n restaurant, ineens ‘n hoop gedoe, paniek en nerveus gillende mensen… 

Nou ja, als ik zeg dat ik honger heb, hoor ik aan alle kanten “dan heb je de oorlog niet mee gemaakt”. 

“Ik ken de mensen aan hun frak”, zong ooit ‘n troubadour. Nooit geweten wat daar, naast de meest prachtige lichamen, ook nog eens onder verborgen zou kunnen zitten, bij Jan en alle vrouw…